Ustanowienie obrońcy w postępowaniu dyscyplinarnym

Witam kolejny raz

 

Zacznę może od starszeństwa czyli naczelnika M.

Po wszczęciu postępowania przesłuchano wszystkich policjantów w wydziale i okazało się, że działania naczelnika M. skutkowały postawieniem mu trzydziestu kilku zarzutów związanych z niedopełnianiem obowiązków i przekraczaniem uprawnień.

Chciałoby się powiedzieć, że wyleciał z Policji z hukiem, ale żeby nie nadawać sprawie rozgłosu odbyło się to po cichu i w białych rękawiczkach.

Skutkiem ubocznym notatki naczelnika M. była ujawniona u jego przełożonego D., przemożna i niczym wcześniej nie zapowiadana gwałtowna chęć odejścia na emeryturę – gdy zorientował się, że grozi mu postępowanie dyscyplinarne za brak nadzoru nad działaniami jego totumfackiego naczelnika M.

Tak więc jedną notatką naczelnik M. pogrążył siebie i swojego kumpla przełożonego

Swoją drogą, gdyby wtedy przyszedł do mnie po pomoc w jej sporządzeniu to wyjaśnił bym mu, że błądzi... 

 

A co z kolegą M. zapytacie?

Otóż, postawiono mu zarzuty, ale aby sprawy bez potrzeby nie nagłaśniać - uznano winnym bez ukarania.

Nie wiem czy wiecie, ale samo uznanie winnym nawet bez ukarania jest uznaniem popełnienia przez policjanta przewinienia dyscyplinarnego i skutkuje utratą części nagrody rocznej zwanej trzynastką (art. 110 ust. 5 pkt 2 ustawy o Policji).

Ponieważ w ramach analizy sprawy uznałem, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne postawienie zarzutów koledze M., a tym samym na określenie stopnia jego zawinienia jako obwinionego, a który to stopień zawinienia ma przełożenie na wysokość kary - odwołałem się od ww. decyzji do wyższego przełożonego dyscyplinarnego.

Po podtrzymaniu przez niego decyzji o ukaraniu, odwołałem się z kolei do wojewódzkiego sądu administracyjnego z wnioskiem o uchylenie decyzji o zakończeniu postępowania dyscyplinarnego celem uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie.

WSA przychylił się do mojego wniosku, a wyższy przełożony dyscyplinarny odwołał się od jego orzeczenia do NSA.

NSA – głównie z przyczyn formalnych – uchylił wyrok WSA i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia.

WSA ponownie przychylił się do mojego wniosku, a wyższy przełożony dyscyplinarny zwrócił się do NSA ze skargą kasacyjną, która to skarga została odrzucona.

 

I tak JUŻ po 6 latach sprawa wróciła - zgodnie z moim wnioskiem - do jednostki do ponownego rozpatrzenia

Wobec upłynięcia - od momentu popełnienia przez kolegę M. przewinienia dyscyplinarnego - ustawowego terminu przedawnienia sprawy, stała się ona co do istoty bezprzedmiotowa i została umorzona.

Kolega M. stał się zatem "niewinny" i odzyskał utraconą część nagrody rocznej wraz z należnymi ustawowo odsetkami.

 

Spytacie, dlaczego ludzie przychodzili do mnie po pomoc?

Odpowiadam: bo przez dwie kadencje byłem rzecznikiem dyscyplinarnym, a ponadto z uwagi na długoletnią służbę znałem się "co nieco" na pragmatyce służbowej.

Z jednej strony prowadziłem policjantom postępowania i znałem ich kręte ścieżki rozumowania, a z drugiej występowałem – oczywiście w innych sprawach niż prowadzone przeze mnie – jako ich obrońca i znałem kręte ścieżki rozumowania rzeczników dyscyplinarnych 

Jak widzicie miałem zatem troszkę doświadczenia w tej materii, a poza tym - co też nie było bez znaczenia - jako funkcjonariusz pełniłem wówczas tę funkcję pro publico bono. Lepiej było zatem poprosić o pomoc mnie niż adwokata lub radcę prawnego, prawda?

 

Obecnie jestem przedstawicielem Polskiej Kancelarii Prawnej & Bezpieczeństwa, która specjalizuje się w udzielaniu pomocy funkcjonariuszom i żołnierzom w sprawach związanych z pragmatyką służbową.

Masz kłopoty, skontaktuj się z nami (adres w stopce), a o ile to tylko możliwe - pomożemy.

Pamiętaj nie jesteś sam!

Funkcjonariuszu, żołnierzu - pamiętaj nie jesteś sam!