Ustanowienie obrońcy w postępowaniu dyscyplinarnym

Witam ponownie,

Opiszę wam jak się sytuacja w ww. sprawie przedstawiała.

Otóż kiedyś pracowałem w jednym wydziale, a później przeniosłem się gdzie indziej. Po pewnym czasie przyszedł do mnie kolega M. z dawnego wydziału i powiedział, że wszczęto przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne i spytał czy zostałbym jego obrońcą.

Z przekazanych informacji wynikało, że kolega M. otrzymał od naczelnika M. polecenie realizowania pewnego zadania, które powodowało, że w bardzo długim czasie praktycznie był nieobecny w miejscu pełnienia służby. Wpływały dokumenty, a on ich nawet nie odbierał, bo nie miał jak – był ciągle w rozjazdach. Dogadał się więc ze swoim kolegą z pokoju, żeby przejął te dokumenty na siebie i tamten się zgodził. Ten drugi udał się do naczelnika M. z prośbą o ich przedekretowanie na siebie, a naczelnik M., który nie do końca dogadywał się z kolegą M. uznał, że nie odbieranie dokumentów przez taki czas jest nie wykonywaniem poleceń służbowych i napisał notatkę służbową o wszczęcie przeciwko koledze M. postępowania dyscyplinarnego.

Po wysłuchaniu kolegi M. zgodziłem się zostać jego obrońcą.

Wyobraźcie sobie jakież było moje zdziwienie , gdy dosłownie kwadrans po jego wyjściu pojawił się u mnie mój kolega naczelnik M. z prośbą – uwaga, uwaga – abym został jego obrońcą w postępowaniu dyscyplinarnym!

Okazało się – choć on się oczywiście do tego nie przyznał - że na podstawie napisanej przez niego notatki wszczęte zostało przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne za brak nadzoru w sprawie kolegi M., czyli inaczej mówiąc przez swoją głupotę gość dokonał samopodpie***lenia w obecności przełożonego za 100 punktów ?

Pomimo, że to też był mój kolega odmówiłem mu udzielenia pomocy.

Po pierwsze z przyczyn formalnych, bo nie mogłem reprezentować w tej samej sprawie dwóch stron konfliktu, a po drugie, bo po prostu przyszedł do mnie później. Sumarycznie nie bez znaczenia był też fakt, że po tym jak został naczelnikiem trochę mu się – jak to często w takich przypadkach bywa - „pogorszyło” z byciem po prostu człowiekiem.

Tak więc w sprawie tej wszczęte zostało postępowanie dyscyplinarne, które dla kolegi M. trwało 6 lat, a dla naczelnika M. parę miesięcy.

Jak sądzicie dlaczego tak różnie to wyglądało dla każdego z nich?

Funkcjonariuszu, żołnierzu - pamiętaj nie jesteś sam!